Ding Gu Da Fang

Na początek trochę historii - nazwa tej herbaty pochodzi od jej stwórcy, buddyjskiego mnicha Da Fang. Mieszkał on w świątyni na szczycie góry Lao Feng Zhu w okresie późnej dynastii Song. Uważa się, że mnich osobiście uprawiał, zbierał i przetwarzał liście tej herbaty, pierwotnie służyła ona do częstowania uczonych którzy przybywali aby odwiedzić świątynie w której mieszkał Da Fang. Herbata szybko zdobyła uznanie i wkrótce ludzie przybywali tylko po to aby napić się łyku tej herbaty. Podobno wieści dotarły nawet do cesarza, a on zażyczył sobie, aby była podawana na jego dworze.

W późniejszym czasie rolnicy postanowili wykorzystać sposób produkcji tej herbaty, aby oczywiście na niej zarobić, nazwali ją Ding Gu Da Fang, Da Fang jak wcześniej wspomniałam od mnicha a Ding Gu to w dosłownym tłumaczeniu  Szczyt Doliny, czyli miejsce w jakim była ona produkowana. Był czas kiedy ta herbata była jedną z 10 najbardziej popularnych herbat w Chinach.

Ja trafiłam na tą herbatę poszukując herbaty żółtej, tylko że tu pojawił się mały problem bo możemy znaleźć o niej informacje, że jest herbatą żółtą i że jest herbatą zieloną. 

Jednak historia w żaden sposób nie pomaga zrozumieć, czy jest to herbata żółta czy zielona i tu pomocne będzie nic innego jak skosztowanie jej.

Należało by się chwilkę zatrzymać przy samych liściach - ich kształt nie jest podobny do żadnej z żółtych herbat z którymi miałam do tej pory do czynienia. Liście są płaskie, równe, gładkie kolorystycznie różne, zielone ale gdzieniegdzie jaśniejsze a gdzieniegdzie ciemniejsze. Aromat samych liści jest bardzo ciekawy, wyraźny i lekko korzenny.

Nie jestem pewna czy w odpowiedni sposób do niej podeszłam, teraz wręcz jestem pewna, że wymaga on modyfikacji. Użyłam jej 3 gramy, woda miała temperaturę 80 stopni Celsjusza.

Pierwsze parzenie wydawało mi się, że będzie odpowiednie przy czasie 2 minut, użyłam szklanego gaiwana aby móc obserwować rozwijające się liście.

Aromat powinien być kasztanowy, a niestety nie wyczułam go, kolor naparu powinien być jasny żółty, a mój był intensywnie żółty. Smak nie miał słodkiego i rześkiego posmaku, raczej był płaski, zdecydowanie przypominał w smaku zieloną herbatę o mocniejszej nucie, nic specjalnego.

Koleje parzenia wydłużyłam o 30 sekund, smak niestety nie pokazał mi już nic nowego, aczkolwiek można było zarejestrować jak pięknie rozwijają się liście w gaiwanie.

To spotkanie z herbatą, ani trochę nie pomogło mi w rozstrzygnięciu problemu jakim jest klasyfikacja tej herbaty. Wiem jednak, że popełniłam błąd przy parzeniu jej, następnym razem trochę je zmodyfikuje i kiedy uzyskam odpowiedni smak, nie powinnam mieć z tym najmniejszego problemu. Użyje niższej temperatury i zmniejszę ilość herbaty na 2 gramy. Czas chyba pozostanie taki sam. Już jestem ciekawa co mnie czeka.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

zdjęcie z początku wpisu pochodzi ze strony http://www.jiangtea.com/green-tea/lao-zhu-da-fang/ tam też dowiedziałam się czego powinnam się po tej herbacie spodziewać.